Koningin

Ik was op de middelbare school heel slecht in geschiedenis. Een super interessant vak vond ik het, maar echt goed was ik niet. Blijkbaar had ik de neiging om aanleiding/oorzaak-gevolg verbanden iets te zwart-wit te zien. In de klas was het ook duidelijk dat het bij mij niet vanzelf ging. Aan het einde van elke geschiedenisles riep de lerares door het lokaal: “Marie? Jij ook alles begrepen?” Waarop ik beschaamd “ja” zei, om vervolgens nog even langs haar bureau te lopen voor enkele verduidelijkingen. Toch koos ik het als examenvak, want ik vond mijn lerares zo leuk. Na jarenlang extra uitleg aan haar bureau, een peperdure examentraining in Leiden, nog extra bijles, hard leren, de complexiteit van oorzaak-gevolgsituaties proberen in te zien, oefenexamens maken en de dag voor mijn eindexamen vis eten want dat zou goed zijn voor mijn hersenen, was daar dan dé toets waar ik zes jaar lang naartoe gewerkt had. Met zweethandjes nam ik in de gymzaal de toets aan, sloeg hem open, las paniekerig de eerste vraag en toen pas viel het kwartje. “Oh dát had ik moeten leren”

Als Maria João Pires dit zou lezen (dan wel een Portugese vertaling natuurlijk), weet ik zeker dat zij ook posttraumatische zweethandjes krijgt. Zij is de koningin van heel erg te laat iets beseffen. In 1999 zou ze een Mozart pianoconcert spelen tijdens een lunchconcert in het concertgebouw in Amsterdam. Ik kan me helemaal voorstellen dat ze die ochtend heel kalm en tevreden wakker werd in haar hotel. Lekker ergens een croissantje gegeten met een cappuccino met koemelk, dat kon toen nog zonder gêne. Ze liep vast ruim op tijd het concertgebouw binnen via de artiesteningang, zelfverzekerd door haar jarenlange succesvolle carrière. Ze dronk daar denk ik nog een kopje koffie, bekeek nog een keer de partituur en trok vast haar mooie kleren aan. Daarna kletste ze nog wat met Chailly, de toenmalige chefdirigent. Ik stel me ook voor dat ze daar een taartje bij aten. In mijn hoofd gaan lunchconcerten in het concertgebouw altijd gepaard met taartjes eten. Met nog wat restanten van de taart in haar kiezen, loopt ze onder luid applaus de trap af richting de vleugel. Het publiek wordt stil. Maria schuift een beetje op haar stoel tot ze lekker zit. Chailly kijkt het orkest rond en houdt zijn armen in de lucht als teken dat ze gaan beginnen. Zijn handen bewegen in de lucht en met dezelfde energie zetten de strijkers in. Dan komen bij Maria de zweethandjes. “Oh dát had ik moeten leren”

Ze had het verkeerde pianoconcert voorbereid. In de eerste minuten van het concert (haar eerste noten werden pas na 2,5 minuut verwacht) legt ze paniekerig aan Chailly uit dat ze dit stuk niet had verwacht. De opening van de strijkers is de perfecte achtergrondmuziek voor dit voorval. Dramatisch, opzwepend, een verwachtingsvolle opbouw naar de inzet van Maria. Ze kreunt, baalt en scheldt denk ik ook een beetje van binnen. Chailly verzekert haar, al zwaaiend met zijn armen, dat het goed komt. Ze had dit stuk een jaar eerder nog perfect gespeeld, dus ze kon het nog wel. Hij kreeg gelijk, precies wanneer ze moet, begint ze te spelen. Foutloos en met teruggewonnen zelfverzekerdheid, die ze ook had toen ze het gebouw eerder die dag binnenliep.

Ik wou dat ik voor mijn examen een taartje met Chailly had gegeten en dat hij daarna, tijdens de toets, naast mij met zijn armen had zitten zwaaien: “Vorig jaar wist je dit op je proefwerk nog zo goed. Je kan het! Het lukt je vast wel!”

Youtube kijktips in thema:
– Maria Joao Pires expecting another Mozart concerto during a lunchconcert in Amsterdam
– Overmatig zweten op de handen behandeld met Botox bij Bergman Clinics

Marie Geeraedts is 24 en studeert iets in duurzame stadsontwikkeling. Met een moeder die werkt in de klassieke muziek, was er voor haar geen ontkomen aan. Verplicht op celloles, mee naar concerten. En op nijntjeliedjes na, alleen maar klassieke muziek uit de speakers. En toch is ze ervan gaan houden. Nu schrijft ze daar verhalen over. Uit zichzelf.