In elkaar zitten zonder na te denken

WAAN bestaat uit toetsenist Emiel van Riethoven en saxofonist Bart Wiertz. Samen zijn ze de oprichters en tevens harde kern van WAAN. Dit nieuwe ensemble is met hun debuutalbum Echo Echo meteen twee keer genomineerd voor een Edison Jazz Award, in de categorie publieksprijs en instrumentaal nationaal. Zelf omschrijven ze hun muziekstijl als een rijke stoofpot van elektronische voortgestuwde grooves, sfeervol vormgegeven melodieën en eclectische, energieke jazz, roots en funk. Op het album worden Bart en Emiel aangevuld met bassist Matteo Mazzù en drummer Mark Schilders. 

Onafscheidelijk
WAAN is voortvloeisel van de eerste keer dat Bart en Emiel samenwerkten. Emiel: ‘Vijftien jaar geleden hebben we voor het eerst een project samen gedaan, we zijn toen eigenlijk gewoon bij elkaar gezet en dat klikte.’ Bart: ‘Jaren later ging ik een nieuw album maken onder eigen naam, en daar wilde ik een nieuwe band voor samenstellen. Ik wilde een band die wat meer op het grensvlak van funk, elektronisch en jazz zat. En toen dacht ik ineens weer aan die avond dat Emiel en ik samen speelden, en dacht ik ‘Emiel zou daar de perfecte man voor zijn.’ Vervolgens hebben we de muziek voor mijn album opgenomen, de plaat uitgebracht en een grote tour gedaan. En sindsdien zijn we een soort van onafscheidelijk’

Bart: ‘Ik had het gevoel dat ik weer die energie van een band wilde opzoeken die je ook bij je eerste conservatoriumband hebt; dat je samen iets maakt, dat je samen iets creëert. En dat de input van de bandleden je naar een hoger plan tilt. We hebben toen een aantal sessies gedaan. Daar kwam wel wat uit, maar het ging heel traag en het was echt een zoektocht. Het liep eigenlijk een beetje hand in hand met vraagstukken als wat willen we? Wat kunnen we nog toevoegen? Wie zijn we echt? Totdat Emiel en ik op een gegeven moment tegen elkaar zeiden we moeten gewoon hier een punt achter zetten en door met z’n tweeën, en dan beginnen we helemaal opnieuw. Dat was ook een hobbelige weg in het begin. Maar uiteindelijk heeft dat ontzettend veel opgeleverd. Als wij spelen dan voel je elkaar zo naadloos aan en dan zit je gewoon in elkaar zonder na te denken. En dan bedenk je je achteraf wel hoe lekker dat is.’ 

Het maken van nieuwe nummers gaat voor Bart en Emiel heel organisch. Emiel: ‘We zitten samen in de studio en dan beginnen we maar gewoon. Soms heeft Bart een idee of heb ik een idee en dan ga je gewoon maar muziek samen maken en dan komen er vanzelf ideeën. Je moet jezelf helemaal openzetten, dan komt het vanzelf op gang, of soms niet. Maar je moet het echt de tijd geven en dan doet het soms een beetje pijn, als het niet werkt. Maar soms zit je ineens op een trip die heel gaaf is, als je dat dan terug luistert dan bedenk je je hoe magisch dat is.’ Bart: ‘Het is het is eigenlijk componeren met z’n tweeën. Je bent een soort van twee hersenhelften. Normaal gesproken zit je in je eentje en heb je wel eens zo’n gevoel van ‘dit zou wel eens wat kunnen zijn’ en dat beleven wij nu met z’n tweeën.

Dixieland en doedelzak
Zowel Bart als Emiel groeiden op omgeven door muziek. Voor Emiel was dat Dixieland: ‘Mijn ouders gingen daar altijd heen, dat zit een beetje in de familie, de liefde voor de dixielandmuziek. Dus mijn eerste platen waren van een oude dixieland band. We hebben dat heel veel gedraaid. Dat was bij mij de eerste muziek waar ik wild van was, dat vond ik fantastisch.’ Bart: ‘Wij hadden een grote platencollectie. Mijn vader hield heel erg van muziek, dus we hadden een breed scala aan muziek. Ik vind heel veel stijlen heel interessant en leuk, maar het begon voor mij met een doedelzakplaat van een ensemble uit Schotland. Op zondagochtend werd die dan af en toe opgezet en ik heb toen tegen mijn ouders gezegd dat ik doedelzak wilde spelen. Gelukkig zei mijn moeder toen dat ze dat niet geven op de muziekschool, dus die doedelzakplaat werd vrij snel terzijde geschoven. Toen viel ik voor de saxofoon. Vervolgens heb ik vijf jaar geleden in een dronken bui op Thomann een doedelzak besteld en die heb ik mee naar huis genomen, zo van ‘kijk mama mijn leven is geslaagd.’ 

Hoe het begon
Bart: ‘Toen ik begon met saxofoonles had ik al wel wat issues met discipline. Dus ik vond studeren wel heel ingewikkeld. Het vuur werd écht aangewakkerd, toen ik op een school kwam waar veel muzikanten en bandjes zaten. Ik zat met Armin van Buuren in de klas en er zaten rockers en mensen die geïnteresseerd waren in klassiek en jazz. Dus daar is het eigenlijk echt begonnen. En toen heb ik daarna toelating gedaan voor het conservatorium en vanaf dat moment ben ik het echt serieuzer gaan nemen. Maar dat gevoel van een bandje hebben en daarmee plezier maken, dat hebben wij nu ook weer.’

Emiel: ‘Toen ik tien was, ben ik volgens mij begonnen met piano spelen. Dat was eigenlijk gekomen omdat ik regelmatig bij een vriendje thuis speelde, de moeder van dat vriendje had een piano thuis en op een gegeven moment zei zij ‘niemand meer op de piano behalve Emiel’ Toen is eigenlijk daar het zaadje geplant met de gedachte ‘hey, ik kan dit beter dan anderen.’ Toen ik klaar was met de MAVO moest ik kiezen wat ik wilde doen voordat ik naar het conservatorium kon. Ik vond elektrotechniek ook heel erg tof, dus ben ik dat gaan doen en toen naar het conservatorium gegaan. Dus mijn tweede grote liefde is de elektrotechniek.’

De toekomst van WAAN
‘Vooruitkijken is moeilijk, omdat natuurlijk niemand weet hoe alles zich gaat ontwikkelen. Dit wat we nu aan het doen zijn is ontzettend de moeite waard. Het brengt ons heel veel geluk en ook groei. We besteden hier ontzettend veel tijd aan nu en dat ziet er nog wel even zo uit. Er staan verschillende concerten op de planning en vanaf januari gaat WAAN weer aan de slag met een nieuw project. We zijn gedoken in het maken van licht en dat ook op diezelfde manier te integreren in onze show. Dus als een soort reagerend licht op de dingen die we doen. Daar gaan we een tour mee maken in januari.’

De hele podcast over WAAN luisteren? Dat kan hier!