Interview met Thomas Beijer

Door Maartje Goes

Pandemie of niet, musici willen spelen; en graag voor publiek. De musici van Camerata RCO (leden van het Concertgebouworkest) houden het ook niet meer vol om thuis te zitten. Vanaf nu gaan ze kleine concerten geven in de Singelkerk met stukken die ze graag willen spelen voor publiek. Stukken van 30 minuten spelen ze voor 30 mensen in de mooie oude kerk aan de Singel. Pianist Thomas Beijer bijt ’t spits af en kiest voor Mozart KV452. Toevallig is dat ook het huisnummer van de Singelkerk. Hoe mooi kan het leven zijn?

Allereerst hoe gaat het met je? Wat is je huidige gemoedstoestand?
‘Mijn gemoedstoestand is op dit specifieke moment heel goed, want ik kom net terug van een repetitie met het kwintet van Mozart. Als je van dát stuk niet blij wordt, dan ben je echt een beetje raar. Maar je doelt natuurlijk op de virussituatie. Ik maak me uiteraard zorgen, zoals iedereen. Maar ik merk ook dat mensen veerkrachtig zijn en het bijltje er echt niet zo snel bij neergooien. Gelukkig maar.’

Is er de afgelopen periode veel tijd vrijgekomen en hoe heb je deze tijd besteed? 
‘Ook bij mij ging er een draconisch grote bezem door de agenda. Ik heb in die tijd veel gecomponeerd en gewerkt aan mijn nieuwe boek met essays over muziek. Op een gegeven moment kwamen er toch wel veel kleinschalige concerten. Recitals voor dertig man, en veel kamermuziek.’

Miste je het spelen voor publiek? 
‘Die livestreams zonder publiek vind ik tamelijk lastig.’

Welke rol heeft het publiek dan voor jou?

Het is net als met een verhaal vertellen, je vertelt gewoon beter en levendiger als je het aan mensen vertelt. Het is echt een wisselwerking. Met een camera kun je moeilijk contact maken. Toch weet je dat er mensen kijken en luisteren, maar je voelt daar niks van. Ik vind dat erg onnatuurlijk en buitengewoon moeilijk.’

Is het ook anders om voor een publiek van 30 man te spelen dan voor een groot publiek?
‘Het ligt een beetje aan de zaal. Als die heel groot is en er her en der een paar mensen zitten, als je heel goed kijkt, kun je moeilijk op de energie van het publiek varen, dat wil zeggen, dan is het lastig om die bovengenoemde wisselwerking te krijgen. Maar met dertig mensen in een iets kleinere ruimte kan dat heel goed. Het is dan een soort intiem huisconcert. Daar hou ik wel van.’

Kun je iets meer vertellen over het concert dat jullie de 31ste gaan geven en hoe dit concert tot stand is gekomen? 
‘Met klarinettist Hein Wiedijk speel ik via Whatsapp een uitermate nerderig spelletje: als we ergens een catalogusnummer van een van Mozarts composities zien, de zogheten KV-nummers – dat kan op de nummerplaat van een auto zijn, of een huisnummer, of wat dan ook – sturen we daar een foto van, en dan moet de ander zeggen welk stuk dat is. Ik stuurde Hein een screenshot van mijn e-mailinbox. 452 ongelezen mails. (Die ik op mijn computer wel degelijk had geopend, geen zorgen.) Ik zei daarbij: ‘Een teken! Dat moeten we spelen!’ De volgende dag had Hein het geregeld. Zo doet Hein dat. Je zegt: ‘Laten we…’ En hop, hij heeft het al geregeld.’

Mozart KV452 was dus een wens van jou, waarom heb je gekozen voor dit stuk?
‘Niet alleen om de bovenstaande reden natuurlijk. Ik heb het altijd al een schitterend stuk gevonden. Mozart schreef het in 1784 en vond het zelf zijn beste stuk tot dan toe. Het is ritmisch buitengewoon origineel en harmonisch soms heel gedurft, vooral in het langzame deel, het is operatesk lyrisch, en het is bij vlagen zeer geestig. Het is een stuk dat altijd fris blijft, nooit zijn glans verliest. De combinatie hobo, klarinet, hoorn, fagot en piano is ook uniek, het levert een heel bijzondere klankkleur op. Wat een meesterwerk. Beethoven vond dat ook, hij bewonderde Mozarts kwintet zeer en schreef toen zelf precies zo’n stuk, dezelfde instrumenten, dezelfde toonsoort zelfs.’

452 is ook het nummer van de Singelkerk, is dit toeval?
‘Dat wist ik niet eens! Geweldig! Toeval bestaat niet!’

Gaan jullie vaker dit soort concerten organiseren?
‘Uiteraard. Er staan nog een heleboel stukken op de verlanglijst, ook stukken die je bijna nooit hoort. En bovendien, Hein zou Hein niet zijn als hij niet constant concerten organiseerde.’

Is er nog iets anders dat je zou willen delen?
‘Er komt ooit een einde aan deze tijd. Het zal nog wel even duren, maar het komt. In de tussentijd moeten we vooral niet stilzitten, maar mooie dingen blijven maken.’

Wil je bij het concert op 31 oktober aanwezig zijn? Er zijn nog kaartjes verkrijgbaar.

Of wordt 24classics lid en bezoek het concert gratis! 

word ook Kleine Vriend
€4 per maand

meer dan 120 mensen
gingen je voor!