Je salaris x 25
Stel: je krijgt de deal aangeboden om te doen we wat je al doet, maar dan 25 keer beter betaald. Dan pak je die toch? Maar Antonin Dvorak was er niet zo zeker van. In 1881 kreeg de componist een brief van Jeanette Thurber, een steenrijke weldoener uit de stad New York, die besloten had een school op te zetten: The New American School of Music. En ze had haar zinnen gezet op een van de beste componisten uit die tijd: Dvorak.
Ze bood hem $15.000 per jaar: 25 keer zo veel als hij verdiende in Praag. Hij zou lesgeven en dirigeren, zes dagen per week, met regelmatige werktijden, zomers vrij en genoeg tijd om te componeren.
$15.000? Het duurde maanden voor Dvorak om was. Dat er een oceaan tussen zat, werkte natuurlijk niet mee. Schreef Dvorak in de ene brief” Should I take it? Or should I not?”, schreef hij in de ander “What people say of America is very mixed..”
Maar Jeannette Thurber liet hem niet rustig twijfelen. Ze wílde hem en zorgde voor een continue stroom van brieven, waarvan in één zijn contract al was opgenomen. En nog voor hij had toegezegd, informeerde ze de pers al dat hij had geaccepteerd. Ze was de impresario van haar tijd.
Maar het was uiteindelijk Dvoraks vrouw Anna die schot in de zaak bracht. Ze organiseerde een familielunch, met als doel een onafhankelijke stemming, waar ze van te voren al goed voor had gelobbyd. Het werd 7 tegen 1, Anna gaf Antonin een pen en de deal was gesloten. Hij sputterde nog dat, zolang het contract niet was verzonden, er niets definitief kon worden genoemd. Anna liep linea reacta met het contract naar het postkantoor.
Ondanks het feit dat niet alles liep zoals gepland (de Thurber familie ging bijna failliet en zou Dvorak altijd nog duizenden dollars schuldig blijven), wordt de periode in Amerika voor beide partijen als een van hun besten genoemd: hij schreef sommigen van zijn beste werken (The New World bijvoorbeeld) Enzij: “Bringing Dvorak here was the greatest source of pride in my 35-year career at the conservatory.”