Klassiek luisteren is oesters eten

Hij is pianist, componist en goede vriend van Guus Meeuwis: Jan-Willem Rozenboom. Hij zette onlangs zijn interpretatie van de Goldberg Variaties van Bach op cd. Nu gaat de pianist de Nederlandse theaters af om in een ‘muzikaal theater college’ het publiek mee te nemen in de droomwereld die Bach creëerde.

Jan-Willem hoorde de klassieke muziek al als peuter en later koos hij voor een klassieke piano-opleiding. Pas toen hij in zijn conservatoriumtijd in Tilburg Guus Meeuwis leerde kennen, werd hij de popwereld in geslingerd. Hij is daar nooit meer uitgekomen, maar stiekem werkte hij aan zijn hartenwens: de Goldberg variaties beheersen en uitbrengen.  

J.S. Bach vs. Guus Meeuwis
Dertien jaar later is het dus zo ver: de cd ligt in de schappen, maar Jan-Willem doet er nog een schepje bovenop. Hij gaat met zijn Goldberg variaties het theater in. Op ontdekkingsreis met Bach en zonder Guus Meeuwis. Wat zijn twee ‘grote vrienden’ gemeen hebben? “Voor zover ik weet had Bach geen zachte G”, grapt Jan-Willem, “Maar ze hebben allebei een grenzeloze liefde voor de muziek. Én het zijn componisten natuurlijk.” Net als Jan-Willem, die veel popliedjes componeerde met en voor Guus Meeuwis.

Maar of we ooit een klassieke compositie van hem kunnen verwachten? “Stiekem denk ik daar wel eens aan, maar dan moet ik goed over de vorm nadenken. Dat vind ik moeilijk. Ik zal dan eerst bij een compositieleraar langs gaan.” Hij geeft toe daar nog te weinig aan te komen: “Voor zo’n muziekstuk moet je de tijd nemen. Het is een echt vak.”

Pop vs. Klassiek
Is klassiek componeren moeilijker dan popmuziek? “Ja, dat denk ik wel”, steekt Jan-Willem van wal. Maar dan: “Liedjes schrijven is ook moeilijk. Soms lijkt het simpel, maar dan is het componeren daarvan nog best lastig. Een goed uptempo liedje bijvoorbeeld is een van de moeilijkste dingen om te schrijven.” Het is vooral heel ánders meent Jan-Willem: “In klassieke muziek heb je meer mogelijkheden. In de pop ben je meer aan regels gebonden, wat het misschien wel fijner maakt. Klassiek is onbegrensd.”

Slaapverwekkend?
Het een is niet beter dan het ander, maar wel totaal anders. De klassieke muziek zou volgens Jan-Willem nog iets van pop kunnen leren: “Minder in hokjes denken.” Of hij daar iets aan bijdraagt? “Dat probeer ik wel te doen. In het theater vertel ik zonder moeilijke termen over de muziek. Ik probeer het toegankelijk en begrijpelijk te maken.” Tijdens zijn show vertelt hij eerst een halfuur, vol passie en met glinstering in zijn ogen, over het muziekstuk. Dan is er een pauze waarna hij het publiek ál de variaties voorschotelt. Tachtig minuten aan ‘dromerige’ pianomuziek. Want Bach schreef de variaties voor een graaf die aan slapeloosheid leed. Echter: Jan-Willem is er na ál die jaren nog nooit bij inslaap gevallen!

De Tilburger hoopt met zijn tour een nieuw publiek voor de klassieke muziek warm te maken: “De muziek heeft deze eeuwen al overleefd en is dus de moeite waard.” Maar je moet voor klassieke muziek wel de tijd nemen meent Jan-Willem: “Mijn kinderen, nog geen 10 jaar, eten ook nog geen oesters. Die moet je leren eten. Zoals je naar klassieke muziek moet leren luisteren.”