Vlucht FR3582 in Bes majeur
Mijn liefje en ik hadden ons goed voorbereid op een welverdiend weekje weg door middel van een checklist met dingen die onze reis zouden kunnen verpesten. Kwestie van de verwachtingenlat van onze no-budget vakantie niet te hoog te leggen. Verborgen kosten, slecht weer, vies water, drukke weg bij het hotel in verbouwing, nationale rouw, voedselvergiftiging, ongedierte, aanslagen … en nog een bladzijde door.
De krijsende baby in de rij voor ons op de heenvlucht mochten we al snel afvinken.
Een jonge Russische moeder probeerde haar eerste erfgenaam te sussen. Een minimens met een gezond paar longen en stembanden om jaloers op te zijn bracht op zeer overtuigende wijze zijn concertdebuut. Het geluid dat zij in antwoord op zijn openingsmelodie produceerde onthulde een cocktail van hoop, wanhoop, schaamte en een goede buikademhaling.
SHT SHT SHT SHT SSHHHHHHHHT!
Dat geluid, een sissend gesus dat deed denken aan het oude voetpompje van mijn festivalluchtmatrasje, dirigeerde mijn gedachten ogenblikkelijk naar een andere ruimte: de concertzaal. Die tempel van de klassieke muziek. Dat akoestische heiligdom, waar enkel hooggeschoolde toonpriesters die het muzikale licht ingefluisterd kregen hun woordenloze zegje mogen doen voor een horde trouwe gelovigen die hun gedeelde overtuiging komen demonstreren binnen het streng afgebakende kader van de concertetiquette. De plek waar de publieke reactie op mensenruis nog uitgesprokener is.
Om de vlucht met enige vrolijkheid uit te zitten bedacht ik me dan maar dat ik in een vliegende concertzaal zat, met plekken op de eerste rij voor het muziektheatrale debuut van dit nieuwe jongste talent uit Moeder Rusland’s artistieke stal.
Het werd een voortreffelijke voorstelling. Hoewel de jongen in het duet met zijn moeder niet elke lettergreep zuiver wist te articuleren, was zijn stemprojectie onnavolgbaar en de passie spatte er bijna letterlijk van af. “Ik voel iets en ik wil dat laten blijken. Ik voel me niet op mijn gemak. Mijn subtielere signalen begrepen jullie niet. Aanhoor daarom nu mijn frustratie.” Met kinderlijke eenvoud wist hij de gehele zaal in vervoering te brengen in zijn vier-uur-durende sonate voor moeder en kind.
Eens op onze mediterrane bestemming aangekomen (het regent!) voelde ik een vlaag van afgunst opkomen. Hoezo mag hij dit wel en ik niet? De keren dat ik in een concertzaal als een baby werd aangesust kan ik met mijn eigen handen en voeten niet meer uitrekenen. Niet meebewegen, niet meezingen, niet zo bladeren in het programmaboekje, niet klappen na een briljante cadenza, niet praten, ook niet fluisteren, geen gevoelens uiten, maar wel mee opstaan in een betekenisloze ovatie als we op de bestemming van het slotakkoord zijn aangekomen.
Om van te huilen. Ik begrijp die kleine Putin wel. Volgende keer dat iemand zo tegen me sust, ga ik ook in vocaal verzet.
Brendan Jan Walsh houdt van indieclassical: een muzikale beweging die zich niet in genres wil laten vangen. Indieclassical is de periferie van klassieke muziek waar gezocht wordt naar innovatie en invloeden van andere stijlen, kunstvormen, presentatievormen en publieksbeleving. Check zijn playlist.