Bright Horses

Thomas schreef zijn verhaal bij deze muziek: Nick Cave & Warren Ellis – Bright Horses Instrumental

In de pizzeria staat muziek op die ik vagelijk herken. Kalme pianotonen, in de verte zachte strijkers die meedeinen. Welk nummer is dit ook alweer? De muziek klinkt weemoedig en hoopvol tegelijk, en het mooiste is de hoge stem die af en toe opduikt en weer verdwijnt – geen woorden, geen tekst, alleen onbestemde, zuivere keelklanken: oooh ooooh. De klanken worden langgerekt en gaan op in de rest van de muziek, ze lijken een soort oerkreet te vormen.

Ik zit aan een tafeltje achterin, vlak onder de geluidsboxen. Ik wacht op mijn moeder. Terwijl ik hoor hoe de muziek intenser wordt, en die stem nog hoger klinkt, bedenk ik hoe de avond vermoedelijk zal verlopen. Mijn moeder zal een paar tellen na binnenkomst zeggen dat het zo gezellig is om me eindelijk weer eens te zien, ze zal vragen of ik mijn zus wel nog spreek, ze zal zeggen dat ik er goed uitzie, ze zal vertellen dat er iemand uit haar omgeving dood of bijna dood is, ze zal zeggen dat ze haar eten niet op krijgt en haar bord naar mij toeschuiven, ze zal een vraag stellen waarna ze meteen zelf verder praat.

         In het uur dat volgt, gebeurt dit vrijwel allemaal. Alleen zegt mijn moeder niet dat ik er goed uitzie. En ook zegt ze: ‘Wat een leuk tentje dit. Zo stijlvol ingericht. En die muziek. Prachtig.’

Ik knik enthousiast.

Het nummer wordt veelvuldig herhaald – waar ken ik dit toch van? Steeds dezelfde rustige pianotonen en bijbehorende strijkers, steeds die woordeloze zang die overvloeit in de instrumenten.

Dan, opeens, wordt de blik van mijn moeder serieuzer. Ik zie dat ze iets ernstigs gaat zeggen, nog voor ze haar mond heeft geopend. Haar kaken spannen zich, haar ogen zoeken houvast op mijn voorhoofd.

‘Er is ook minder leuk nieuws,’ zegt ze terwijl ik het laatste stuk van haar pizza opeet. ‘Ik was bij de dokter gisteren. Je weet wel, dat routineonderzoek waarover ik verteld had.’

Nu knik ik weer, maar aarzelender. Wist ik dit inderdaad?

‘De dokters zagen toch een verdacht plekje. Ik moet morgen terugkomen, ze doen met spoed wat nieuwe onderzoeken. Verder konden ze er nog niks over zeggen.’

Bright horses, ineens hoor ik het. Terwijl ik iets naar mijn moeder toe leun, realiseer ik me: ja, dit nummer is Bright horses van Nick Cave, en dan de versie zonder coupletten – grotendeels instrumentaal, en dat ooooh oooh wordt gezongen door Caves vaste kompaan Warren Ellis.

Ik vraag mijn moeder of de arts gealarmeerd klonk, of dit nog onder routineonderzoek valt of dat het een slecht teken is, of ze zich zorgen maakt – ze antwoordt steeds dat ze geen idee heeft.

We vallen stil. En zo zit ik daar, tegenover de vrouw die zich al mijn hele leven volkomen vanzelfsprekend door de dagen heen beweegt, glimlachend, goedgehumeurd. We luisteren naar dezelfde schitterende muziek. En ik begin me af te vragen hoe ik aan deze avond zal terugdenken. Hier, aan dit achteraftafeltje in die nieuwe pizzeria: is dit het moment waarop iets vanzelfsprekends definitief verdween? Is dit een begin of een einde? Ik leun iets naar mijn moeder toe, pak haar hand, en boven ons hoor ik de piano aanzwellen en schreeuwt die mannenstem nog één keer ingetogen uit: oooooooooh oooooooohooooooooooh.

over Thomas Heerma van Voss
Thomas Heerma van Voss (1990) debuteerde jong en bouwde sindsdien een divers oeuvre op, met romans, verhalenbundels en essays die zich kenmerken door een nauwkeurige observatie van alledaagse, complexe emoties. Zijn roman Condities verscheen op de longlist van de Libris Literatuur Prijs. Het archief, zijn nieuwste boek, is een geestige en ontroerende roman over het vasthouden en loslaten van een verdwijnende wereld.