​​In gevecht met de tijd

Elisabeth Klinck is violist, componist en performer en woont in Brussel. Met een achtergrond in elektroakoestische compositie en theater navigeert ze door emotionele landschappen met behulp van intieme klank texturen en atmosferische tonen. Binnenkort is te horen in het genre bending festival Birds Of Paradise.

Haar debuutalbum ‘Picture a Frame’ komt in april uit op Hallow Ground en is een soort collage die functioneert als een sonisch dagboek van de tijd die ze doorbracht in de Spaanse Pyreneeën. Ondertussen is ze zich ervan bewust hoe de opgelegde structuur van de tijd – met afspraken, planningen en zelfopgelegde tijdsdruk, de weg blokkeert voor de muziek die ze wil maken. Ze probeert de deur open te zetten voor kairos, voor het goede moment, voor wat er gebeurt als je de tijd loslaat. Hoe dat voor haar uitpakt – en wat we daar allemaal aan zouden kunnen hebben – vertelt ze in haar minicollege.

Chronos en Kairos
Elisabeth vertelt ons over het samenspel tussen de Griekse goden van de tijd, Chronos en Kairos, en hoe zij hun verschillende uitgangspunten gebruikt in haar werk. Chronos staat symbool voor de lineaire, meetbare klok-tijd, een vorm van tijd die wij in onze op efficiëntie en productiviteit gerichte samenleving constant lijken te voeden. Kairos daarentegen staat voor de innerlijke tijdsbeleving, volledige aandacht en concentratie; momenten waarop de tijd juist even lijkt op te houden met bestaan. 

Als klassiek geschoolde violist heeft Elizabeth lange tijd voornamelijk volgens de regels van Chronos geleefd, ze haastte zich van repetitie naar repetitie, was altijd met vijf projecten tegelijk bezig en liet geen minuut onbenut. Totdat ze tijdens de corona pandemie besloot haar tijd anders te besteden en alleen nog projecten te doen waar haar ziel lag en muziek te spelen die ze mooi vond. Die muziek vond ze in haar eigen gecomponeerde werk en van uitvoerend musicus is ze inmiddels uitgegroeid tot componist en maker. 

Toch duurt het gevecht tegen de tijd voort; in haar werk én persoonlijke leven is het elke dag opnieuw een getouwtrek tussen Chronos en Kairos. 

Drie lessen die we uit het mini-college van Elizabeth hebben gehaald:

1. Schuw Chronos niet 
Chronos biedt structuur en structuur biedt rust. Als musicus, maker (en mens) is het belangrijk om een vorm van structuur te hebben waar vanuit je kan werken. Noten, partituur bieden een leidraad en een vorm, die op elk moment ook losgelaten kunnen worden, maar ze zijn een fundament, een begin, een houvast in het creëren. 

2. Vier de tijdloosheid
De digitale, 24-uurs maatschappij waarin we verkeren laat ons geloven dat we altijd bezig moeten zijn, bereikbaar moeten zijn, ‘aan’ moeten staan. Rusten, een beetje niksen, je vervelen, dat doen we steeds minder. Eigenlijk helemaal niet productief, zo blijkt; juist in de momenten van bezinning en reflectie, wanneer we ruimte maken voor het onverwachte, het niksen en meanderen, juist dan komen we vaak op de beste ideeën. Te midden van alle afspraken en deadlines kan het moeilijk zijn om geïnspireerd te raken, zoek de stilte op en vermijd klokken.Je kan een voorbeeld nemen aan Elizabeth en tien dagen naar de Pyreneeën vertrekken, en dan wel écht je telefoon uitzetten.

3. Samenspel tussen Chronos en Kairos
Hoewel Elizabeth actief op zoek is naar Kairos in haar werk, komen de mooiste resultaten wanneer ze ook gebruikmaakt van de kwaliteiten van Chronos. Ze gebruikt structuur om ruimtes van vrijheid te creëren waarin de tijd even kan wegvallen. Zo zet ze bijvoorbeeld een wekker van twee uur waarin ze tijd heeft om vrij te improviseren. Of zoekt ze binnen de vaststaande vorm van een performance het contact met het publiek en laat ze zich leiden door hun emoties om zo samen in vervoering te raken.

Wil je het hele verhaal van Elisabeth horen en een sneak peek haar nieuwe album? Luister dan naar de Podcast Minicollege!